Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quorum altera prosunt, nocent altera. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Sed ille, ut dixi, vitiose. Quorum altera prosunt, nocent altera. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Duo Reges: constructio interrete. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Hoc non est positum in nostra actione. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;
An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Ad eos igitur converte te, quaeso. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quid igitur, inquit, eos responsuros putas?
Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Ratio quidem vestra sic cogit. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.